İsmail Altıntaş Yazio: Biraz Geç Oldu ama Merhaba Alfa Kuşağı!
Meslekteki ilk günümüz aklımıza geldiğinde ister iyi geçsin isterse kötü, hafif bir tebessüm belirmez mi yüzümüzde? O iki dirhem bir çekirdek halimizle, kalbimiz ağzımızda geçirmedik mi o günü? İşte o gün başladı benim varoluş destanım. Mersin Muhsin Yanpar İlköğretim Okulu. İlk dersimden sonra merdivenlerinden inerken ilk zaferini kazanan Gılgameş’ten hiçbir farkım yoktu. Bahçe kapısına kadar bu büyüklükte yürümüştüm. Hatta kapıda binaya doğru hafifçe döndüm ve dedim ki: “İyi ki bilgisayar öğretmeniyim!”Çünkü küçüklüğümden beri pek anlaşamamışımdır bu hayatla. Çocuk aklımla bile karşımda duran koca dünyayla ne kavgalar ettim bir bilseniz. Bunun önemli nedenlerinden biri de sanırım doksanlarda Doğu Anadolu’da çocuk olmaktı. Bir emniyet mensubu çocuğu olarak akıllara gelebilecek en kötü olaylara şahit olmak. O zamanlarda bana en iyi gelen ise şey okulumdu. Terapi gibiydi. Dış dünyayla bağlantım tamamen kopuyor arkadaşlarımla birlikte en sevdiğim şeyi yapıyordum: Hayal kurup icat çıkartıyordum!
