İçsel Karşılaşma ve Merkez Arayışı
Bir insanın kendiyle karşılaşması her zaman sessiz olmaz. Bazen o karşılaşma bir soruyla, bazen bir yalnızlık anıyla, bazen de kimsenin görmediği bir iç sarsıntıyla olur. Modern hayatın bu kadar dışsal uyaranla dolu olduğu bir çağda, insanın içine doğru dönebilmesi neredeyse bir mucize. Ama bazı ritüeller var ki bu mucizeyi mümkün kılıyor. İşte namaz, tam da bu nedenle sıradan bir ibadetten çok daha fazlasıdır. O, bir karşılaşma anıdır. Sadece tanrıyla değil, kendiyle, hayatla, zamanla ve ölümle.
Çünkü insanın unuttuğu çok şey var.
Kendini, geçmişini, sınırlarını ve en önemlisi kırılganlığını unutuyor. Başını secdeye koyduğu anda, işte tam orada, tüm bu unuttuklarıyla yeniden yüzleşiyor. Secde bir teslimiyet değil; bir kabul halidir. Kabul, insanın kendine karşı dürüst olmasıdır. Acizliğini, çabasını, zaafını kabul etmesi. Ve kabul, aynı zamanda bir başlangıçtır. Çünkü insan ancak gerçeği gördüğünde, değişebilir.
Namaz, günün belirli anlarında insanı oyalayan her şeyi susturur. Ekranlar, konuşmalar, sesler, hedefler bir anda dışarıda kalır. Zihin içeriye döner. Beden harekete geçer ama bu hareket bir kaçış değil, bir bağ kurmadır. Ayakta durmakla başlar, eğilerek tevazuya, secdeyle teslimiyete, oturarak dengeye ulaşır. Bu akış, insanın evrendeki yerini hatırlaması gibidir. Ne en yukarıdasın, ne en aşağıda. Ama bir yerdesin. Bir merkezin var.
İşte bu merkez, modern insanın en çok yitirdiği şeydir. Her şeyin görece, her değerin değişken olduğu bir çağda, sabit bir merkeze tutunmak neredeyse devrimsel bir eylem. Namaz, bu eylemin adı olabilir. Günde beş kez hayata dur deyip, başka bir bilinç düzeyine geçmek. Kim olduğunu, ne için yaşadığını, nereye gittiğini hatırlamak.
Belki de bu yüzden namaz sadece bireysel bir pratik değil, kolektif bir hatırlama halidir. Bir araya gelindiğinde, zaman ve mekân bambaşka bir anlam kazanır. Farklı hayatlar, aynı ritimle hareket etmeye başlar. Bu ritim bir tür ortak kalp atışıdır. Herkes farklıdır ama o an herkes aynı niyette birleşmiştir. Ve bu niyet, sadece tanrısal olana yönelmek değil; insanlık halini birlikte hissetmektir.
Düşün ki, dünya üzerinde milyarlarca insan, aynı anda aynı hareketi yapıyor olabilir.
Aynı secde, aynı kıyam, aynı dua. Bu, sadece dini bir pratik değil; küresel bir uyum, evrensel bir senkronizasyondur. Modern çağın atomize ettiği bireyin, o yalnız adacığından çıkıp bir bütüne karışma anıdır.
Ama bütün bu derinliğin içinde, namazı bir görev gibi yaşamak da mümkün. Yalnızca yerine getirilmesi gereken bir ibadet, bir alışkanlık, bir alışveriş gibi. Oysa namaz bir başlangıç olabilir. Bir niyetin eyleme dönüşmesi, bir arayışın vücut bulması. Her rekat, bir soru. Her secde, bir yanıt. Her selam, dünyaya geri dönme biçimi.
Ve bazen insan en çok, kendi içine döndüğünde hayata en çok yaklaşır. Namaz da bunu mümkün kılar. Hayatın gürültüsü içinde bir sessizlik, kalabalığın ortasında bir yalnızlık, meşguliyetin ortasında bir duraklama. Zamanın içinde bir çizik, bir işaret gibi.
Belki namazı yeniden düşünmek gerekir. Ne olduğu kadar, neye dönüşebileceğini de. Belki bir dua değil, bir diyalog. Belki bir görev değil, bir özgürlük. Belki bir mecburiyet değil, bir imkan. Bu çağın içinde en çok ihtiyacımız olan şey, kendi derinliğimize temas etme cesaretiyse, namaz o derinliğe açılan eski ama hiç eskimeyen bir kapı olabilir.
Keşfet ile ziyaret ettiğin tüm kategorileri tek akışta gör!
Test
Gündem
Magazin
Video
