Jonathan

Ne demiştik; “önce yoldaş…” Dokunmadan hisseden, anlamadan hüküm vermeyen…Oyun varsa zeka; sessizlik varsa samimiyet isterim. Ne yedek olurum, ne yedeklerim. Kimi insanlar, bir ilişkide kendini arar. Ben öylelerini değil; kendini bulanla yan yana yürümeyi severim. Ne eğlenmek için girerim, ne egomu büyütmek için. Benimle yola çıkan, yolda maskesini çıkarır. Göz göze gelince konuşabilen, susunca da anlaşabilen insanlardansa…İşte onlarla dünya yanarken bile yürürüm. Yeter ki karşımda ‘ben’ değil, ‘biz’ olmaya hazır biri olsun.

Beni tanımak isteyen biri, beni yönetmeye kalkmaz. Çünkü ben yönetilmem. Kırılabilirim ama yönlendirilmem. Oyun severim ama oyuncağı olmam. Benimle ilişki, rafa kaldırmak için değil; bütün kitaplığı sarsmak içindir. Yedek tutmazsın beni… Çünkü ben hiçbir ihtimalin garantisi değilim. Ben ya oluyorum… ya yok oluyorum. Cesaretin varsa, yaklaş. Ama bil: Yaklaşınca yanarsın.

En huzurlu ilişkiler, iki kişinin aynı anda susabildiği yerde başlar. Ne kalp kıran bir tartışma, ne de yapay bir tebessüm… Sadece anlaşılmış olmak hissi. Biraz göz, biraz tebessüm. Gerisi zaten oluyor.