Sett

Benim satıldığını gördüğüm en garip şey, marka poşetleri kutularıydı. Evet, kutuları. İkinci el sitelerinde görmüştüm. Mesela Swarovski ya da Zara'nın... Kutusu da 10-20 TL falan. İnsanlar marka değerini kendi değerleriyle orantılı görüyorlar sanırım.

Bu yalnızca sevgililer için geçerli değil ki. "Eli ayağı tutuyorsa, okuma yazma biliyorsa kendi gelir" diyenlerdeki tavrı anlayamıyorum. Akrabalarıma gittiğimde muhakkak karşılamaya gelirler. Onlar bana geldiğinde de ben karşılamaya giderim. Kaç arkadaşım geldi, hepsini karşılamak için onlardan önce orada oldum. Kaç saat yol çekiyorlar gelmek için, bu kadar zor mu gerçekten gitmek? Arabam da yok bu arada, öğrenciyim taksi de imkansız, dönüşte toplu taşıma kullandık hep. Ha birkaç kez söylersin, baktın ben gelirim diyor, tamam. Ya da önemli bir mazeretin var. Ama gitmeyi anlamsız bulmak da ne bileyim.

Annesinin öldüğünün teyzesinden bir tabak daha isteyemediğinde farkına varan kişiyi çok iyi anlıyorum. Yaşayan vardır muhakkak, vefat eden ebeveynin tarafı artık yabancılaşır. Bazen onun yokluğunun verdiği ıstıraptan, bazen ailesinin hiçbir halta yaramayan insanlar oluşundan. Çünkü ne sizi arayıp soran olur, ne de yanınızda duran. Babamı kaybettikten bir süre sonra anneme sarılıp ağlamıştım, ki bu hiç yapmadığım bir şeydir. "Anne lütfen hiç gitme, çünkü sen de gidersen kimsesiz kalacağım."